بر اساس تصمیم کمیته اجرائی سازمان ملل متحد به شماره 100 و تاریخ 2004، برای آنکه بتوان از پناهجویی دسته جمعی صحبت کنیم، باید حرکت تعداد قابل توجهی از انسان ها به سمت یک مرز بین المللی صورت پذیرد، این تحرکات با رسیدن سریع به مقصد تداوم داشته باشد و کشور میزبان نتواند روند پناهجویی فردی موجود را در زمانی کوتاه اجراء نماید. اگر این جریان گروهی که دارای این عناصر می باشد تحقق یابد، حفاظت موقت ارائه می گردد.
حمایت موقت، نوعی حمایت می باشد که در مهاجرت های گروهی با هدف یافتن راه حل های فوری اعمال می گردد. در چارچوب مسئولیت دولت در استرداد، به افرادی که به صورت گروهی به مرزهای کشور آمده اند، بدون اتلاف وقت جهت تعیین وضعیت فرد به فرد، یک راه کار عملی و تکمیل کننده اجرائی می باشد.